Δροσοσταλιά μου,

της φλόγας νερό που σε προσμένει,

αστέρι της νύχτας που μικραίνει,

σαν το κοιτώ,

Αχτίδα ήλιου,

το φως σου, πάνω μου ξέχασε το,

λουλούδι στην άδεια αυλή, πότισε το,

να μην χαθώ.

Εικόνες είναι?

όραμα που πάνω μου κάτι οδηγεί,

τις αστραπές του, ρίχνει στη γη,

να μην με κάψουν?

Ή μήπως,

καθάριο νερό, φέρνει η βροχή,

πάνω να ρίξει να βραχεί,

με την φωτιά ν’ αλλάξουν?

Ounkas

21/07/2013