Μοίραζε η ζωή χαρτιά, δεν άγγιζα,

άλλοι γελούσαν κι άλλοι έκλαιγαν,

ανάμεσα τους, τη σιωπή μου στράγγιζα,

αόρατα χέρια, τα όνειρα τους κλέβαν.

Έστριβε ο χρόνος ένα κέρμα, δεν πλησίαζα,

λίγοι κερδίζαν, οι πιο πολλοί χαμένοι,

το βλέμμα μου στον ουρανό, εστίαζα,

γιατί να είναι, μόνο λίγοι οι κερδισμένοι.

Άλλαζαν πάλι οι εποχές, δεν γνώριζα,

μες τα παλτά τους, έμοιαζαν όλοι ξένοι,

με το βοριά το πανωφόρι, στόλιζα,

για να μην μοιάζω, από όλους ξεχασμένη.

Μικρά λουλούδια στα κλαδάκια, άνθιζαν,

που τα παιδιά, κρεμούσαν στα μαλλιά τους,

το γέλιο τους, στον άνεμο, το χάριζαν,

και ανθοδέσμες είχαν στην αγκαλιά τους.

Τη θάλασσα, την άμμο, δεν την χόρταινα,

νύχτωνε κι έμενα εκεί, ονειρευόμουν,

μα μόλις που το κύμα, πρόφταινα,

μην με γυρίσει πάλι εδώ, αντιστεκόμουν.

Ounkas

04/07/2013