Μια φωνή μακρινή, που άνεμο σέρνει,

τις νύχτες γυρνά και συνέχεια φωνάζει,

στου χθες το μηδέν, στο σήμερα γέρνει,

κορμούς απ τα δέντρα μου, καταδικάζει.

Να κοιτάξω δε θέλω, τις ρίζες που βγαίνουν,

απ το χώμα γυρεύοντας, σταγόνες νερό,

τη βροχή μου στεγνώνει, τη δροσιά να μην φέρουν,

αγκαλιά τις κρατώ, μα πολύ δεν μπορώ.

Μακριά να τα πάω, για να βρουν να ριζώσουν,

σταματάω κάθε λίγο κι όλο σκάβω τη γη,

ως τα χέρια απ τις πέτρες, αρκετά να ματώσουν,

κι έπειτα συνεχίζω, να βρω νέα πηγή.

Δεν τα εγκαταλείπω κι ας ουρλιάζουνε, ‘φτάνει’,

σκύβουν και με τα φύλλα, τις πληγές ακουμπούν,

δακρυσμένοι κι οι δυό, μα η καρδιά μου, δεν χάνει,

την ελπίδα πως πρέπει, τη γη τους, να βρουν.

Τώρα αυτά στα κλαριά τους, με κρατούν λυπημένα,

στο τελευταίο μου βήμα, ποταμός άνοιξε,

τώρα ζωή έχουν πάλι, κορμοί και άνθη λουσμένα,

δεν με νοιάζει για μένα, που νωρίς βράδιασε.

Ounkas

06/08/2013