Δεν γλυτώνει κανείς, από αυτό το σκοτάδι,

κι αν λιγάκι γελάσω, πάλι σκούρο θα ‘ρθει,

θάλασσα με πηγαίνεις, στο στενό σου δρομάκι,

μα και πάλι γυρίζω, σ ότι έχει νικηθεί.

Τις στιγμές σου ανασαίνω, μα μόνη, βυθίζομαι,

πιο βαθιά μες το άπειρο, που είχα χρώμα σταχτί,

στο δάσος με πας, μα όταν φεύγεις, γκρεμίζομαι,

όταν κύμα και ήλιος, λίγο θα κοιταχτεί.

Μουσική μου χαρίζεις και φωνή που χαϊδεύει,

όσα έχουν κρυφτεί και φοβούνται να βγουν,

απαλά μ ακουμπάς, μα τα αγκάθι παλεύει,

και τρυπά την ματιά, τις εικόνες, μην δουν.

Δε γλυτώνει κανείς, απ το άυλο κορμί του,

είναι εδώ και επιμένει, να με δει να λυγίζω,

πολεμώ γιατί θέλω, να είμαι λίγο μαζί του,

μα οι μάχες σκληραίνουν, νικημένη γυρίζω,

Απορεί και το πείσμα, την κουράζω, μα ξέρει,

και εγώ το γνωρίζω, πως ο χρόνος τελειώνει,

εκείνη θέλει εμένα κι η καρδιά, άλλα θέλει,

κανείς όμως δεν κέρδισε, την ζωή σαν πεισμώνει.

Ounkas

07/08/2013