Πικρό, μικρό, δάκρυ μου, σταμάτησε,

πες μου το πώς, να σε στεγνώσω,

ποια η μορφή, που σε τραυμάτισε,

πες και εγώ, για σε, θα την μαλώσω.

Εσύ κανέναν, ποτέ δεν πείραξες,

μες την ψυχή, μένεις κρυμμένο,

κι αν ένα αστέρι, λίγο κοίταξες,

δεν φταις, στην νύχτα ήσουν χαμένο.

Πες μου, ποιος σ’ είδε και φοβήθηκε,

πως το δικό του φως, θα κλέψεις,

δεν σε γνωρίζει και οδηγήθηκε,

στη σκέψη πως, μακριά θα τρέξεις.

Πες το σε μένα, να τον συναντήσω,

κι αν χρειαστεί, εγώ συγγνώμη,

απ την καρδιά μου, θα ζητήσω,

για όσα πιστεύει και θυμώνει.

Λάθος να μάθει ότι έκανε,

κακό από σένα, μην προσμένει,

αυτό το δάκρυ, που δεν πέθανε,

ζωή έχει, μα κομματιασμένη.

Μα δάκρυ μου, πρέπει να πάψεις,

έτσι αμίλητο, θλιμμένο να κυλάς,

δεν θέλω άλλο πια να κλάψεις,

και νέες πληγές, να κουβαλάς.

Ounkas

05/08/2013