Εδώ που έφτασα, ο δρόμος δεν αρκεί,

φύλλο να σκεπάσει, των δακρύων την αύρα,

κλάρες έγερναν γλυκά, με χρώμα χακί,

τώρα όλα κάηκαν, όλα γίναν μαύρα.

Βήμα πίσω άργησε, το σώμα να τραβήξει,

ήτανε και ο καιρός, τόσο αγριεμένος,

όποιος και να ήθελε, τη φωτιά να πνίξει,

μακριά της έτρεχε, πάντα φοβισμένος.

Πρόσωπο έγινε χλωμό, δεν θέλει να αλλάξει,

σα μικρό πλεούμενο, τριγυρνά χαμένο,

ένα γράμμα που ήθελε, κάποιος να πετάξει,

ρούχο που δεν έμεινε, σε σώμα, φορεμένο.

Η  φωνή δε σώπασε, μα δεν την ακούνε,

έκλεισαν οι διαδρομές, πώς μέσα να φτάσει?

όσο ο άνεμος χτυπά, θέλουν να τον δούνε,

γιατί φόβο έχουνε, πούθε θα ξεσπάσει.

Σώμα που το βλάψανε, δίχως να πληγώσει,

η άμμος έγινε φωτιά, το δέρμα να κάψει,

όνειρο που γεννήθηκε, όμορφα να τελειώσει,

κάποιοι το ξημέρωμα, στο χώμα είχαν θάψει.

Ounkas

05/07/2013