Ξένο τοπίο, όπου γυρίσω να κοιτάξω,

λόγια που δεν καταλαβαίνω, αδειανά,

λιμάνι,  μα δίχως μέρος να αράξω,

γραμμή που είναι,  γεμάτη από κενά.

Ποτάμι άγριο,  το νιώθω που θεριεύει,

ψιλή βροχή, ίσα που ..  μ ακουμπά,

βήμα που χάθηκε, κάτι σαν να γυρεύει,

κορμί στο απέραντο, μόνο του κολυμπά.

Βουνό ξερό, χωρίς δέντρο και χώμα,

γιορτή που δεν, ήρθε ποτέ κανείς,

σπίτι που γέρασε, όπως και ένα σώμα,

νύχτα που σκέπασε, τον ήχο της φωνής.

Κλαδί μικρό, που λύγισε και σπάει,

παιδί που ξέχασε, το δρόμο όλο κοιτά,

κόρη που αμίλητη, κάθεται και κεντάει,

φως που το άστρο, το σβηστό, ζητά.

Πέτρα που κύλισε, χωρίς σκοπό γυρίζει,

φωτιά που ο άνεμος, με δύναμη απλώνει,

ανθός που όπως, άλλοτε δεν μυρίζει,

αυτά είμαι εγώ, κύκλος που δεν τελειώνει.

Ounkas

11/07/2013