Γύρω μου φύτρωσαν κλαδιά, σαν χέρια με κρατάνε,

τόσο σφιχτά που δεν μπορώ, ούτε να ανασάνω,

και προσπαθώ σιγά σιγά, να μάθω τί ζητάνε,

μα όσο σωπαίνουν, πιο κοντά, στο να τα βρω, δεν φτάνω.

Οι τοίχοι έγιναν φωτιές και κύκλωσαν το σώμα,

όπου κοιτάξω κόκκινες, φλόγες όλο χορεύουν,

αυτό που κάποτε έμοιαζε, με ένα ήρεμο σώμα,

τώρα ανήκει σε σκιές και στάχτες που μαγεύουν.

Και τα λουλούδια χάθηκαν, σύρματα έχουν πλέξει,

τα κάγκελα και την αυλή, ρίζες μέσα στο χώμα,

ως και η λίμνη στέρεψε, σταγόνες δεν θα τρέξουν,

θυμόμουν ήταν Άνοιξη, μα μοιάζει με χειμώνα.

Σε λίγες μέρες μοναχά, τα δέντρα έχουν αγγίξει,

τη στέγη τούτου του σπιτιού, άλλο δεν θα αντέξει,

ρωγμές ανοίξανε παντού, τα φύλλα έχουν πνίξει,

τα παραθύρια που άλλοτε, τ άνοιγα πριν να βρέξει.

Μέχρι και ο δρόμος χάθηκε, κανείς να μην βαδίσει,

το ήξερα μα πίστευα, πως όλα αυτά θα αργήσουν,

όμως τα πάντα πια είναι εδώ κι ό χρόνος θα ξεφτίσει,

τώρα η γη και ο ουρανός, ήρθαν να με φροντίσουν.

Ounkas

10/07/2013