Κλείστηκα πια, σ ένα αόρατο κλουβί,

μονάχα εκεί, μπορώ να προστατέψω,

ότι απέμεινε, απ τη μορφή μου την βουβή,

δεν θέλω άλλες, στιγμές, ζωής να κλέψω.

Ακόμα κι αν, δικές μου είναι, δεν μπορώ,

δεν φτάνουν, να τις κάνω πανωφόρι,

ο πάγος καίει,  ότι κι αν εγώ φορώ,

με κούρασε κι αυτό, το γκρίζο ανηφόρι.

Λέξεις δεν έχω, άλλες να καταλάβεις,

για αυτό σωπαίνω, πόσο να μιλώ?

να τρέξεις θέλω, τη ζωή σου να προλάβεις,

εγώ από κάπου, με χαρά θα σου γελώ.

Αν και πονώ, θα μείνω εδώ φυλακισμένη,

για να μην νιώθεις, μόνος πως περπατάς,

πολύ συννέφιασε, μα δεν νιώθω χαμένη,

όσο σε βλέπω, την ελπίδα να ζητάς.

Και η βροχή, όποτε πέφτει και σ αγγίζει,

σε μια άκρη του μυαλού σου να κοιτάζεις,

άφηνε ότι σου φέρνει, σου θυμίζει,

για ένα λεπτό, μόνο να τα αγκαλιάζεις.

Ounkas

04/08/2013