Αόρατος μα δυνατός, ο εχθρός μου παραμένει,

πώς γίνεται, μετά από τόσες, μάχες να ξυπνά,

και όπως πρώτα να ’ναι, αγέρωχος να σέρνει,

τα λάφυρα του όλα, απ όσες φορές νικά?

Κι εγώ παλεύω, μάχομαι, μα χάνω τα κομμάτια,

από κάθε αναμέτρηση, που έχουμε σκληρή,

τα ψάχνω, τα κολλώ, τα κλείνω μες τα μάτια,

για να αμυνθεί πάλι η ψυχή, να το μπορεί.

Όμως, όσο ο καιρός περνά κι αυτό έτσι συνεχίζει,

μικρά θρύψαλα μένουν, στο πεδίο απ τη καρδιά,

κάθε κενό με τον καιρό, σιγά σιγά μαυρίζει,

δέντρο θα μοιάζει κάποτε, που ‘καψε η πυρκαγιά.

Μόνο ένας λόγος έμεινε, με την φωτιά να παίζω,

αντί να αφήσω τη ψυχή, να κλείσει τις πληγές της,

όσο πιο δυνατά μπορώ, με άγρια φωνή, διατάζω,

μα εκείνη πάντα θα ζητά, τις όμορφες πηγές της.

Ounkas

14/07/2013