Ο πάγος, σκέπασε σήμερα ότι ελπίζει,

πώς θα αλλάξει? πώς θα γίνει δυνατό?

το αστέρι που τις νύχτες μου, φωτίζει,

βαρύ του φόρεσε, μακρύ, μαύρο παλτό.

Το παρακάλεσα, μακριά να ταξιδέψει,

και να αφήσει, να χορτάσει η πνοή,

κάτι από μένα, άλλο να μην διαλέξει,

και θα του δώσω ότι έχω, το πρωί.

Του μίλησα για την σκιά που συναντάω,

τα βράδια, όταν το κρύο είναι σκληρό,

με αγκαλιάζει, δίχως να της το ζητάω,

μα καταφέρνω, στις μέρες να χωρώ.

Του είπα για όσα, δεν ήξερα, μα είδα,

για το φεγγάρι, που πάνω μου ακούμπησε,

για την ανάσα, που έγινε πυξίδα,

και για μια νότα, που μόνη τραγούδησε.

Ο πάγος έκλεισε, μέσα του, όσα τώρα,

ήτανε δίπλα μου, για όσα του μίλησα,

σαν τον αγέρα, έφυγε για άλλη χώρα,

τόσο που βιάστηκε, κι ούτε τον φίλησα.

Ounkas

13/08/2013