Η νύχτα πέφτει, τα μάτια όμως δεν κλείνουν,

ψυχή αθάνατη κι απόψε δάκρυ στάζεις,

στιγμές που σ αγαπούν, παρακαλάς να μείνουν,

όμως η ομίχλη τις τυλίγει και τρομάζεις.

Κοιτάς ψηλά, μα γρήγορα η σιωπή απλώνει,

σαν πέπλο πάνω σου, την γκρίζα οργή της,

σε δίχτυ σ' έβαλε, σε ένα σκούρο σεντόνι,

ώρες γεννά και το ξημέρωμα κάπως αργεί.

Μικρή ευτυχία, που στο πάτωμα ζαρώνεις,

δεν θα σ αφήσω, μακριά μου να σε βλάψουν,

μαζί μου μόνο, αν το θέλεις να θυμώνεις,

όχι με όσους πάλεψαν, να σε ανατρέψουν.

Θυμάσαι σου είπα, πώς εδώ θα κατοικούμε,

ακόμα κι αν, οι δυό μας μείνουμε πνοές,

μέσα απ τη στάχτη, την αυγή θα διεκδικούμε,

και τις χαμένες, απ τα χρόνια μας, ζωές.

Ounkas

08/09/2013