Μικρές στάλες βροχής κάθονται απαλά,

δροσιά χαρίζουν στην καρδιά, μα κλαίω,

τα όνειρα μου, ποτέ δεν ήτανε δειλά,

μα ήταν μικρά κι όμως για αυτά λέω.

Μες τη ψυχή, ζούσε το πιο μεγάλο,

το πιο άξιο, εκείνο που δύσκολα φαινόταν,

αν είχα αυτό, ίσως και τίποτε άλλο,

δεν θα ήθελα ποτέ μου, να γινόταν.

Και τώρα γράφω, το μυστικό σε σένα,

αυτές οι στάλες, ήταν το όνειρο μου,

μέσα στα χρόνια πίστευα πως κανένα,

δε θα μπορέσει να βρει το σύννεφο μου.

Σταγόνες έπεσαν, η φλόγα με ξεχνάει,

για λίγη ώρα, ποτάμι που την σβήνει,

μένει ελάχιστα, μα παύει να πονάει,

η μια ανάσα που συνεχώς ζωή δίνει.

Έστω κι αργά, έστω και τόσο τη λατρεύω,

ακόμα κι αν δεν το μπορεί πάντα να είναι εδώ,

είναι ευτυχία που άλλη, δεν γυρεύω,

μισό χαμόγελο, που έστω για λίγο, θα το πω.

Ounkas

04/09/2013