Αναζητάς αυτό που χάθηκε και πάει,

που έφυγε και δεν γυρίζει πια,

τη σκόνη μου, το κύμα τη σκορπάει,

τη θάλασσα θα βρω, δίχως στεριά.

Ψάχνεις τις λέξεις που δεν θα με πονέσουν,

πες ότι θέλεις, κι αν κάπως πικραθώ,

μες τον αγέρα, θα τις κάνω να χωρέσουν,

θλίψη θα γίνουν, μα μες τη μπόρα θα χαθώ.

Τη λύπη απ το κορμί θα την ξεπλύνω,

και τη φωτιά θα σβήσω, την τρελή,

που χρόνια θέλει, το αίνιγμα να λύνω,

κι η σκέψη μου να ζει, πάντα θολή.

Αλμύρα άσε, στα χείλη μου και φύγε,

έτσι θα πω, πως δεν σε γνώρισα ποτέ,

ψυχή μου κράτα, μην ρωτάς που πήγε,

με ένα σύννεφο, πέταξε, νέε μου εαυτέ.

Κι όταν κανείς, άλλο δεν θα θυμάται,

και θα έχεις γίνει, ένα κύμα στα ανοικτά,

τότε ίσως για κάτι, ο νους μου να λυπάται,

πώς ούτε τα όνειρα, δεν γίνανε δεκτά.

Ounkas

05/01/2014