Πέρασα πάλι απ την μικρή ρωγμή,

από εκείνη που ποτέ δεν κλείνει,

έψαξα για άλλη μια φορά, μια αφορμή,

για να την πείσω, ήρεμη να μείνει.

Δεν με ακούει ούτε θέλει να μιλά,

και το κενό, συνέχεια κοιτάζει,

τη πόρτα έκλεισα, η ομίχλη, μην κυλά,

και βγαίνει με την λύπη, το μαράζι.

Πέρασα πάλι, απ την άκρη της αυγής,

και πόνεσα, που δεν ήσουν κοντά μου,

θυμάμαι σου έλεγα, λόγια μιας προσευχής,

να ζεις παντοτινά, μέσα στα όνειρα μου.

Αν δεν υπήρχε η ψυχή, θα είχα λυγίσει,

μα είναι εκείνη, που με κάνει να σαλεύω,

όσα κι αν μου έχει η ζωή, καταπατήσει,

με μια σου λέξη, τα κομμάτια μου μαζεύω.

Μείνε μακριά, κι ας υποφέρω εδώ, μόνη,

δεν έχει αέρα, δίπλα μου σαν περπατήσεις,

κι αν που και που, ακούσεις ένα αηδόνι,

είναι το πόσο σ' αγαπώ, μην λησμονήσεις.

Ounkas

07/01/2014