Της θάλασσας το κύμα, μην κοιτάς,

μην της μιλάς, όταν χτυπιέται, θυμωμένη,

να ησυχάσει έτσι απλά, μην της ζητάς,

ήρεμη δείχνει, μα είναι απέραντα, θλιμμένη.

Κάθε της κίνηση, αφήνει στις στεριές,

κομμάτια σάρκας κι ας πιστεύεις, πως δεν έχει,

κι αυτό το σκούρο χρώμα, τις βραδιές,

είναι γιατί, όλοι την τρέμουν, όταν τρέχει.

Είναι απέραντη, μοναχική κι όλο γυρνά,

να βρει ησυχία, να βρει κάπου να χωρέσει,

μόνη παρέα της, βράχοι, κοχύλια και βουνά,

κι έτσι δεν νοιάζεται, τί ρούχο θα φορέσει.

Χρώματα αλλάζει, είναι σαν να σου μιλά,

όμως ποτέ σου, δεν ξέρεις όσα κρύβει,

μπορεί γαλήνια, δίπλα σου να κυλά,

μα στη στιγμή, στα δυό αν θέλει ανοίγει.

Της θάλασσας το κύμα, μην γελάς,

μαζί της παίζει, μα εκείνη σε 'μετράει',

ένα λεπτό την πλάτη, της γυρνάς,

και στο βυθό της, για πάντα σε τραβάει.

Ounkas

14/01/2014