Εχθρός χωρίς σώμα, κι απόψε εδώ στέκει,

απέναντι απ όσα συνέχεια των διώχνουν,

η νύχτα ένα δίχτυ, τριγύρω του πλέκει,

και τ' άστρα εκεί, στο κενό τονε σπρώχνουν.

Εχθρός χωρίς ύλη, μα βρίσκει το τρόπο,

ρωγμές να γεμίζει, του μέσα την νιότη,

εγώ τον γκρεμίζω, μ αυτός σ' άλλο τόπο,

πηγαίνει το βήμα, να ματώσω εγώ πρώτη.

Κι αν όσα βαθιά είδες, σε 'κάναν ν' αφήσεις,

την όποια προσπάθεια, να αλλάξεις το θρήνο,

κι εγώ συμφωνώ, πως πρωτού πλημμυρίσεις,

με τούτο το δάκρυ, που συνέχεια σου δίνω,

να πας να προλάβεις, τον ήλιο πριν δύσει,

εδώ και η φωνή, μα και η γη ραγισμένη,

το αίνιγμα τούτο, η ψυχή θα το λύσει,

στο τέλος κι αν μοιάζει, για πάντα χαμένη.

Μην μείνεις να δεις, των ματιών τον βυθό,

θα χαράξει στο βλέμμα σου, ποταμό από φλόγα,

στα χέρια σου κράτησε το δικό μου ανθό,

και φύγω πριν γίνω, τις ζωής μου πιρόγα.

Ounkas

11/01/2014