Συννεφιά μου, δεν με ξέχασες, ήρθες ξανά,

μόλις σωπάσαν οι φωνές, σβήσαν τα φώτα,

δειλά-δειλά πλησίασες, ήσυχα, ταπεινά,

και στη καρδιά μου κάθισες, σαν πρώτα.

Φεγγάρι ξέθωρο, ψηλά πάλι ανέβηκες,

πάνω απ τη θάλασσα και τρέχει ποταμός

το δάκρυ, που δεν στέρεψε, όσο κι αν σε φυλά

το αστέρι που έμεινε εδώ, να μην γινείς γκρεμός.

Της άδειας της ανάσας, γύρεψες το ρυθμό,

πάλι ένας ήχος να ακουστεί, να μην χαθεί,

κι όσοι ήρθανε να διώξουνε, τον άδικο θυμό,

δεν καταφέρανε πολλά, στη γη για να θαφτεί.

Αγέρα μου θεριό, που πάντα γυρνάς αγριεμένος,

άλλαξε το τοπίο, τα φύλλα πέτα να φανεί

το χρώμα που έχασα από παιδί και οργισμένος,

μια χαραμάδα άνοιξε, στην τσιμεντένια γη.

Πέτρωσε η καρδιά, κι όλο 'γιατί', ρωτάει,

οι ρίζες σάπισαν κι όλοι οι βράχοι υποχωρούν,

κάτω απ τα πόδια μου, να η ψυχή ζητάει,

κάπου για να πατήσει, αν κι όταν θα μπορεί.

Ounkas

10/01/2014