Στάλα την στάλα, γραμμή που δεν χαλιέται,

χαράχτηκε, μέσα απ τα χρόνια στη καρδιά,

καμιά φορά, το καταφέρνει και ξεχνιέται,

ένα ψυχρό χαμόγελο, στη παγερή βραδιά.

Αλλά κι αν θέλει η χαρά, έχει σκουριάσει,

και στην επόμενη, που θα τρέξει σταγόνα,

ότι έχει μείνει νέο κι ότι ζει, θα το γεράσει,

και να το κρύψει, θα το βρει έστω με αγώνα.

Πώς να κρυφτεί η ερημιά, σε άδεια πόλη?

πώς να σβηστεί, ένα ολόγιομο φεγγάρι?

πώς να χαρεί η μουσική, σαν φεύγουν όλοι?

πώς να προλάβει η δύση, να το πάρει?

Κρύα τα χέρια, θέλουν κάτι να αγγίξουν,

γύρω κανείς, η μοναξιά τρέχει στο τοίχο,

κάνω ησυχία, τα όνειρα μου, μην ξυπνήσουν,

κι ότι θα ήθελα να πω, κλείνω στο στίχο.

Χωρίς να το 'χω καταλάβει, αυτό τελειώνει,

το νέο τετράδιο, που μέσα του χαράζω,

σκέψεις και λέξεις, μα ο χρόνος το παλιώνει,

κι άλλο δεν έχω, για αυτό λίγο σου φωνάζω.

Ounkas

12/01/2014