Χίλια κομμάτια έγινες, μικρό μου αστέρι,

ότι αγγίζει η ψυχή μου, το λαβώνει,

κι ενώ ο νους μου, πάντοτε το ξέρει,

γυρεύει όλο, κάτι για να σκοτώνει.

Νιώθει κι αυτή τη μοναξιά, που όλο πλέκει,

δίχτυ αιώνιο, μες τα στήθια, φοράει,

μια σκιά, πάντα βουβή, δίπλα μου στέκει,

κλέβει ότι μέσα στη καρδιά χωράει.

Ποτέ δεν ήθελα, αστέρι μου με λύπη,

να σε γεμίσω και τα δάκρια να τρέχουν,

μα ποιός η ανάσα, θέλει να του λείπει?

όταν καμιά δεν μένει για να έχουν?

Για άλλη μια φορά, ακόμα ένα βράδυ,

πεδίο μάχης την αυγή, μοιάζει το δώμα,

συντρίμμια βρίσκονται παντού, κανένα χάδι,

μονάχα πίκρα και γιατί, πάνω στο σώμα.

Τα πάντα, γέμισε η ψυχή στο πέρασμα της,

γυαλιά και χώμα, σκέπασαν τους τοίχους,

θύελλα μέσα στο σκοτάδι, το άγγιγμα της,

πάλι ξανάρθε η σιωπή και καίει του ήχους...

Ounkas

03/01/2014