Κρύφτηκα πάλι, στης ψυχής μου την γωνιά,

πριν ανασάνω, ξανά η λύπη με σκεπάζει,

κοίτα ! το κρύο είναι εδώ και η παγωνιά,

κι ας πίστευα, πως κάτι τώρα αλλάζει.

Πριν βγει ο ήλιος, πάλι μου έκλεψαν το φως,

ενώ γνωρίζουν, πως ο πάγος με σκοτώνει,

χίλιες φορές αναρωτιέμαι αυτό το πως,

μια άλλη ψυχή, πώς το μπορεί να μας ματώνει?

Ο κύκλος έκλεισε, κι όμως δεν σταματά,

να πλέκει αγκάθια γύρω μου, να μ εγκλωβίζει,

πνιγμένη μες τις φυλλωσιές να με κοιτά,

που ακόμα κι έτσι, το μίσος του, θερίζει.

Αλλά κουράζομαι καμιά φορά και λέω,

δεν θα ακούσω τις σιωπές που με καλούν,

ίσως με είδανε δυό-τρεις φορές να κλαίω,

μα της ψυχής το κάστρο, δεν χαλούν.

Κι αν κρύβομαι στο τίποτα που σβήνει,

όσα σημάδια η ζωή πλέκει στο δρόμο,

ο ουρανός στο τέλος θα το κρίνει,

αν την ανάσα μου, αντάλλαξα με πόνο.

Ounkas

08/01/2014