Μικρή μου καρδιά, η ανάσα σου σβήνει,

λιγοστός ο βοριάς, ο νοτιάς σε μουσκεύει,

στη θλιμμένη ψυχή, το παράθυρο κλείνει,

η βραδιά που απόψε, πιο πολύ σε ζηλεύει.

Δεν υπάρχει κανείς, να σκουπίσει την στάλα,

που κυλάει σιγανά, κι ότι αγγίζει το καίει,

ούτε απόψε θα ανέβει, σε ετούτη τη σκάλα,

που ανάβει ο φάρος και να πας όλο λέει!!

Μυστικό μες το νου, που αγρίμι έχει γίνει,

και πανίσχυρο στέλνει, το ουρλιαχτό να τρομάξεις,

μα γνωρίζει πως μόνο, τη ζωή δε σου δίνει,

κι όλο βήματα πίσω, κάνει μην το διαγράψεις.

Στη κορφή του βουνού, σαν σεντόνι απλώθηκε,

ένα σύννεφο κι έκρυψε, της ψυχής το χαλάζι,

δεν το νοιάζει αν δουν, πως το σώμα δεν σώθηκε,

μα το γκρίζο το βλέμμα, να φανεί, το πειράζει.

Ένας χρόνος ακόμα και μετρά όσα γέρασαν,

τις ρυτίδες αθροίζει, που δεν βλέπουν τα μάτια,

τις στιγμές, τις πληγές, όλα όσα προσπέρασαν,

τη φωτιά που έχει αφήσει, στάχτη στα μονοπάτια.

Ounkas

08/01/2014