Κατάφερες το γέλιο μου να ζωντανέψεις,

κι ήθελες κει να το κρατάς, να μην χαθεί,

τη συννεφιά, είπες μια μέρα πως θα κλέψεις,

και θα την κρύψεις, να μην ξαναβρεθεί.

Μου είπες, μαζί θα  βρούμε πάλι το φεγγάρι,

ευχή θα κάνουμε, το δρόμο να φωτίζει,

στη θάλασσα μας, να κυλά σαν το λυχνάρι,

κι αγάπη πάντοτε, μέσα μας να χαρίζει.

Και σε ρωτώ, πώς το σκοτάδι που απλώνει,

στη κάθε νύχτα μου, το φως πώς θα φανεί?

το γκρίζο μοιάζει, με θαύμα που λυτρώνει,

πνίγει τα θέλω και τον ήχο απ τη φωνή.

Και σε ρωτώ, γιατί κοντά μου είσαι ακόμα?

εδώ είναι κρύος ο καιρός, δεν θα αντέξεις,

πέτα μακριά, στου λιβαδιού το όμορφο χρώμα,

τη θλίψη μου, και να αγαπάς, μην επιλέξεις.

Προσπάθησες να δω και εγώ το φως που ξέρεις,

αυτό που κάνει την ζωή να μας γελάει,

πάλεψες πίσω, πάλι την Άνοιξη να φέρεις,

μα είναι αργά, τίποτα πια, δεν με θυμάται.

Ounkas

11/09/2013