Σε αυτό που λες λευκό και μου το δείχνεις,

να ταξιδεύω θέλεις, μα εγώ δεν το αντικρίζω,

μου λες πως είναι το πιο όμορφο και ρίχνεις,

μέσα στο βλέμμα μου ματιές, που δεν θυμίζω,

τίποτα απ όσα καρτεράς, μα την αλήθεια

ψάχνω να βρω, ψάχνω τη ζέστη, μα είναι κρύο,

κι αυτή η λευκή πληγή, μέσα στα στήθια,

μες το σκοτάδι περιμένει, μια φωνή κι ένα αντίο.

Δεν λέω ψέματα πως λες, μα η ματιά μου,

αυτό που είδες μέσα της, που μου ‘χες πει,

είναι ο τρόμος, σαν έψαχνε για την στεριά της,

κείνη την έρημη, μέσα στη πίκρα μην χαθεί.

Ίσως όπως εσύ θωρείς, τα γύρω δεν τα βλέπω,

ίσως το πέπλο να είναι, που μου κρύβει τη χαρά,

γι’  αυτό ότι ήλιο λες, μακριά του πάντα τρέχω,

μη και μου κάψει τη ψυχή, ακόμα μια φορά.

Μα θα είναι όμορφο για σένα, εκεί να μείνεις,

εκεί που βλέπεις, ωραία χρώματα, πολλά,

μην λυπηθείς, που απόψε εδώ μόνη μ αφήνεις,

πάντοτε θα χω στην καρδιά μου, τα φιλιά,

‘κείνα που αλμύρα, σαν την ζήτησα, μου ‘στείλαν,

και μια αγκαλιά, που άλλη δεν έχει τρυφερή,

κι οι στιγμές μου, κάπου εδώ σε χαιρετήσαν,

μαζί σου μένουν οι σιωπές, η ζωή μην κουραστεί.

Ounkas

11/04/2014