Στιγμές που γέμισαν αλμύρα, θα γινώ,

από το χθες να ανατείλω την αλήθεια,

για αυτό το δρόμο που είδα κάποτε, κινώ,

για όλα εκείνα, που δεν έγιναν συνήθεια.

Αυτά που τόλμησα, μαζί σου να ακουμπώ,

κείνα που έκαναν τη γη, να μην γυρίζει,

όνειρα που άφησα, τα πάντα για να μπω,

να ‘μαι με αυτά που η ανάσα σου, χαρίζει.

Στιγμές που άλλαξαν το μαύρο, σε μαβί

πνοές που έγιναν, στην θάλασσα, κοχύλια,

και μια φωνή, που όσα χρώματα λαδί,

τα άλλαξε, τα έκανε, φιλί πάνω στα χείλια.

Αυτά που αναγεννήθηκαν, μέσα από την στάχτη,

εκείνα που δεν ήξερα πως ζουν μέσα στο νου,

κάθε στιγμή με τρύπαγε, μες τη καρδιά αδράχτι,

κι ήξερες πως δεν μισώ, την αύρα του κενού.

Έτσι και τώρα να έφευγα, δεν θα με αδικούσε,

αυτή η ζωή που έδειξε, έστω λίγο απ το χρώμα,

μονάχα λέξεις λιγοστές, αυτό με συγκινούσε,

τις άλλες όλες έθαψα, πολύ βαθιά στο χώμα.

Ounkas

09/02/2014