Οι ήχοι χωρίς ύλη ταξιδεύουνε,

χωρίς τα χέρια να μπορούν ν’ αγγίξουν,

μα πιο πολύ απ όλα με μαγεύουνε,

κάθε στιγμή, τη δύναμη τους, θα μου δείξουν.

Χρώμα δεν έχουν κι όμως τους φαντάζομαι,

πιο ζωντανούς, απ’ όσα εγώ θυμάμαι,

άλλοτε στο άκουσμα τους, σκιάζομαι,

κι άλλοτε τους φωνάζω, ¨δεν φοβάμαι¨.

Μακριά τους να βρεθώ, τόσο το πάλεψα,

έσκισα τις σελίδες, μην τις βλέπω,

με πέπλο το μελάνι όλο κάλυψα

τις κλείδωσα και σ άλλο δώμα, τρέχω.

Σαν στάθηκα για λίγο ν ανασάνω,

λες και δεν έφυγα ποτέ, όλα εδώ..

με ένα κλαδί, στο χώμα σχέδια κάνω,

τις λέξεις ‘κει να τις χαράξω, μην χαθούν..

Ounkas 

11/02/2014