Τι κρύο κάνει, σε τούτη τη γωνιά,

μία ομίχλη, σκέπασε τις λέξεις,

πολύ δεν είναι το χιόνι, η παγωνιά,

σκληρά τα λόγια, ποια απ όλα να διαλέξεις?

Το φως ξεχάστηκε? ή δεν θέλει να δει,

το μέρος τούτο, που είναι άγριο τοπίο?

μακριά κρατιέται, η μέρα μην τη βρει,

γιατί δε θέλει, να λέει σε όλα ‘ αντίο’.

Θάλασσα φάρος, σανίδα και μια ελπίδα,

πέτρα, φωτιά, βροχή κι ένας γκρεμός,

σκιές που στέκουν πίσω απ την ασπίδα,

και καρτερούν, λύπες που μοιάζουν, ποταμός…

Τα περιστέρια, εκεί στα απέναντι κλαριά,

κανείς στο δρόμο αυτό, δεν πλησιάζει,

σαν ναυαγοί, ψάχνουν για νάβρουνε στεριά,

πέρα απ την θάλασσα, που όλους τους θυσιάζει.

Αν ήταν όνειρο, θα ’λεγα, το ξεχνάω,

απ του μυαλού μου τα στενά, θα το διαγράψω,

μα είναι κάτι, που πάντα μέσα μου περνάω,

και ξέρω πάλι, τα φτερά μου θα τα κάψω.

Ounkas

14/02/2014