Βρήκα απόψε, ένα κομμάτι από χαρτί,

σε μια γωνιά, σε κάποιο δρόμο ξεχασμένο,

στο δίπλα σπίτι.. άκουγα είχαν γιορτή..

όμορφο ήτανε, με φώτα στολισμένο..

Κοίταξα λίγο, μα δεν το έψαχνε κανείς,

ούτε υπήρχαν γύρω του, άλλα κομμάτια,

δεν άκουσα, καμιά παράκληση φωνής,

ούτε και πρόσεξα, να το γυρεύουν μάτια..

Το σήκωσα, μες τα δυό χέρια μου, αργά,

όμως το βλέμμα, δεν μπορούσε να διακρίνει

τις λέξεις του κι έτσι το επέστρεψε γοργά,

στο ίδιο μέρος, η βροχή να το ξεπλύνει.

Βρήκα απόψε, μια πληγωμένη αγκαλιά,

σε ένα σοκάκι, καθισμένη όλο θρηνούσε,

γύρω της χόρευαν, πολλά μικρά φιλιά,

όμως κανένα τους, κείνη δεν ακουμπούσε.

Όσο την έβλεπα, στο στήθος μου καρφιά,

λες και εμένα είχαν πονέσει και χανόμουν,

ήταν η πιο, γκρίζα που είδα, συννεφιά,

απ τις σκιές που πάντα εκεί, περιπλανιόμουν.

Βρήκα απόψε, δάκρυ ακριβό του φεγγαριού,

μα αυτό το ήξερα, πολύ καλά από πάντα,

ερχόταν νύχτα, για να κρυφτεί στου πηγαδιού,

μέσα την άβυσσο και σε μια άηχη μπαλάντα.

Μην το ακούσει το τραγούδι και μπλεχτεί,

με εκείνη εκεί, την μελωδία που όλα κλαίει,

πριν καταλάβει, θα έχει εύκολα χαθεί,

κι σε κανέναν, λόγια πάλι δεν θα λέει..

Ounkas

17/02/2014