Πάλι ο άνεμος, τα φύλλα σκορπά στην αυλή,

ο χρόνος στενεύει και κλείνει την πόρτα,

φιγούρα που χάσαμε και ήτανε τόσο καλή,

αν θες απαντήσεις, βγες και το φεγγάρι, ρώτα.

Οι λέξεις μικρές κι αν είναι χιλιάδες, καμία

δεν ξέρει απόψε, μια πρόταση απλά να συντάξει,

σαν πέτρες σταμάτησαν, σε μια πυκνή καλάμιά,

μα αν με ρωτήσεις, θα πω ότι όλα είναι εντάξει.

Συνήθισα τόσο, να ζω στης σιωπής το ρυθμό,

ακόμα και εσύ που γνωρίζεις το ‘είναι’ τρομάζεις,

σαν τρένο που έμεινε χρόνια, σε κάποιο σταθμό,

μαζί μου επιμένεις, τη θλίψη να την δοκιμάζεις.

Μικρή η ψυχή, μα θέλει στιγμές σου να φτάσει,

να ζει στην ανάσα, που ήλιο πάντα χαρίζεις,

μικρή η καρδιά, μα πίσω ποτέ της δεν κάνει,

εδώ μένει ακόμα, να δει όσα ωραία κερδίζεις.

Πάλι ο αγέρας, κλαριά στην γη τα πετά,

οι ώρες κυλάνε κι εγώ περιμένω το γκρίζο,

μα μέσα στο βλέμμα σου, βαθιά βλέπω μια χαρακιά,

δική μου είναι όλη.. σε τούτο το σκούρο αρμενίζω..

Ounkas

20/02/2014