Κι εκεί που νομίζεις. πως το φως θα ανάψει,

σαν μια σκιά, θα ακολουθήσει κάθε σκέψη,

λες κι ένα χέρι, ήρθε όλα να τα κάψει,

κι ούτε που πρόλαβες να πεις, έστω μια λέξη.

Κι εκεί που πίστεψες πως ο άνεμος θα διώξει,

τη σκόνη μέσα απ την ψυχή σου, θα διαλύσει,

ήρθε ένα όνειρο, απ την καρδιά να σπρώξει,

όσα της δίνουνε ζωή.. να της στερήσει...

Κι εκεί που άκουσες τις λέξεις να γλυκαίνουν,

ήρθε ένας ήχος, τα πάντα να σκεπάσει,

κι όσα προσπάθησαν να μείνουν, να ανασαίνουν,

να φύγουν με ύφος αυστηρό, τα έχει διατάξει.

Άλλο να καρτερείς, καλύτερα να το ξεχάσεις,

αυτός ο ήλιος, δεν υψώθηκε για σένα,

πάρε τις λίγες του στιγμές, να τις χορτάσεις,

και μείνε κάπου εκεί, μαζί με τα χαμένα.

Άλλο να το πιστεύει το μυαλό, σταμάτησε το,

αυτός ο δρόμος, άλλο δεν έχει παρακλάδι,

κι αυτό που ένιωσες, για πάντα αγκάλιασε το,

μα άφησε το, πριν βυθιστείς, μες το σκοτάδι..

Ounkas

23/02/2014