Νομίζεις πως σημαίνεις κάτι και εσύ,

σ αυτό τον κόσμο που όλο βιάζεται και τρέχει,

κάτι μικρό, σαν την σκιά σε ένα νησί,

ή ένα δέντρο, μια ομπρέλα όταν βρέχει.

Ήτανε λάθος σου, ούτε καν σε γνωρίζουν,

κι εκείνοι που είπανε, πως πάντα θα είναι εδώ,

τι κι αν κοιτάζουν, ούτε σε ξεχωρίζουν,

μέσα στο πλήθος, που πάει δίχως μια οδό.

Τόσο μικρή, όπως το τίποτα που αφήνει,

μια ερημιά, μια παγωνιά κι ένα γιατί,

τόσο λεπτή, σαν την γραμμή που σβήνει,

κάτω απ τις σόλες, δεν μπορεί πια να πιαστεί.

Τόσο αόρατη, ίχνη το βήμα δεν χαράζει,

και διαφανής, σαν τον αέρα που αναπνέουν,

πάντοτε στέκεις και τους λες πως δεν πειράζει,

μα όλα τα βράδια σου, θλίψη και πόνο, πνέουν.

Δεν θα το πεις, δεν θα αφήσεις να περάσει,

απ της ψυχής, την ατελείωτη συννεφιά,

πήρες απόφαση πως η ζωή δεν θα γιορτάζει,

κι αντί κορδέλες, κρέμασες στα μαλλιά, φωτιά.

Ounkas

26/03/2014