Στο ξέφωτο των δέντρων μια μορφή,

εκεί ψηλά, που δεν πατάνε ανθρώποι,

εκεί που ενώνεται, ο ουρανός με την κορφή,

εκεί που απλησίαστοι είναι οι τόποι.

Σαν να μην είναι εκεί άλλος κανείς,

μόνη λικνίζεται στου ανέμου το ρυθμό,

δέντρα για φίλους, έχει και γονείς,

κι ένα κρυφό μονοπάτι, είναι ο σταθμός.

Μια ιστορία για αυτήν, κάποιοι δημιουργήσαν,

μια ιστορία που φοβούνται και μακριά,

κάθε βήμα τους από εκεί, κρατήσαν,

τέλος κι αρχή, χωρίς να ακούνε ούτε πουλιά.

Μια ιστορία για μια καρδιά τόσο κενή,

για μια ψυχή, που δεν ξέρει να κλαίει,

καμιά τους λέξη όμως, δεν είναι αληθινή,

μα ότι δεν ξέρει ο κόσμος, πάντοτε το καίει.

Στο ξέφωτο της φυλλωσιάς, ένας καημός,

πονά, δακρύζει, πληγώνεται βουβά,

εκείνη ξέρει τι θα πει, βαθύς καημός,

πληγή έχει γίνει, τρέχουν οι στάλες της, κρυφά.

Ounkas

29/03/2014