Εκεί που καίνε, μέρα νύχτα τα σπαρτά,

που η γη παρακαλά τον ουρανό να βρέξει,

εκεί που βράχοι, πέτρες και όροι είναι καυτά,

και ο αγέρας θέλει, γοργά μακριά να τρέξει,

σε ένα τοπίο που από λάθος κάποιος το περνά,

σ αυτό το τόπο, που ούτε δέντρα δεν φυτρώνουν,

ότι εδώ ζει, ο χρόνος πάντα, μόνο το γερνά,

κι αν πλησιάσει κάτι, οι φλόγες το πετρώνουν.

Στο μέρος τούτο, κανείς να ‘ρθει δε λαχταρά,

από μακριά, κάποιοι περίεργοι το θωρούνε

σαν πέφτει η νύχτα εδώ, το όνειρο φορά,

παλτό που οι άνθρωποι να το σηκώσουν δεν μπορούνε.

Κι όμως εδώ, ζω τόσα χρόνια καλυμμένη,

κλαδιά δεκάδες πάνω μου, όλα και μεγαλώνουν,

ήρθε ένα βράδυ η ψυχή, θλίψη λουσμένη,

μα όλα τούτα, δεν έδειξαν να μου θυμώνουν.

Σε μια μέρα, τείχη γύρω μου είχαν χτίσει,

κι αισθάνθηκα πως ήθελαν, μόνο να προστατέψουν,

το νου και τη καρδιά που τόσο είχε κυλήσει,

σε λόγια που ήταν ψεύτικα, τα λίγα να ληστέψουν.

Ounkas

20/03/2014