Όλο νομίζω πως απόψε είναι το βράδυ,

που το φεγγάρι μες το δωμάτιο θα βρεθεί,

να διώξει κάπως, της καρδιάς μου το σκοτάδι,

μέσα στη λάμψη του, γρήγορα να παραδοθεί.

Όλο πιστεύω, πως το φως θα δυναμώσει,

θα καταφέρω, ν’ αντικρίσω την πληγή,

να την φροντίσω, πιο πολύ μην μεγαλώσει,

σαν ξημερώσει, η νέα ετούτη χαραυγή.

Μα ούτε σήμερα.. στο μονοπάτι το παλιό μου

γυρίζω…, βλέπω τα τείχη, στέκουν δυνατά,

η αχτίδα ψάχνει, μα δεν βρίσκει το στενό μου,

κι απομακρύνεται, δεν θα είναι εδώ κοντά.

Κάστρο υψώθηκε, να προστατέψει όσα κατέχω,

τα λίγα που άφησε, η θύελλα κι ο βοριάς,

το σώμα μου και τα υλικά, δεν τα προσέχω,

κομμάτια νου, να σώσω και καρδιάς…

Μια ανάσα μένει και λίγη λάσπη ακόμα,

κι είναι γερό, σαν πρώτα να υποδεχθεί,

ότι απ της ερημιάς, απέμεινε το χώμα,

το μόνο ίχνος μου.. φύλακες βάζω.. μην χαθεί..

Ounkas

02/01/2015