Πόσο πιο βαθιά, στην άβυσσο να ρίξω,

την ματιά να ψάξει, κάπου να ακουμπήσει,

μήτε άμμο βλέπω και πού να στηρίξω,

τ’  όνειρο που αγκαλιά, κρατώ μην το βυθίσει?

Μόνο του ήρθε, κάθισε, δίπλα μου γελαστό,

κι από τότε τριγυρνά, πλάι μου και πονάει,

θάλασσα δεν σου ζητώ, κάπου να πιαστώ,

μόνο εκείνο να σωθεί, η ψυχή μου ζητάει.

Στα νερά σου τ’ άπατα, τα βαθιά σαλεύω,

και με σένα γίνομαι, ένα σαν βουρκώνεις,

δε με νοιάζει πάντοτε, που άγρια θα παλεύω,

στον αφρό σου στέκομαι, όταν ‘συ θυμώνεις.

Ούτε γύρεψα ξανά, από σένα χάρη,

μα ετούτη τη φορά, θα το δω.. πνιγμένο,

το όνειρο που λάτρεψα, της ζωής λυχνάρι,

να γλυτώσει άσε το, μη μένει δεμένο..

Μες τα δίχτυα του καημού, που εμάς κυκλώνει,

ήρθε μόνο να μου πει, πόσο μ αγαπάει,

έμεινε εδώ να δει, φως να με ζυγώνει,

μα ο ήλιος μακριά… από μένα πάει…

Ounkas

02/01/2015