«Η ψυχή»

Πόσο παράξενο, μοιάζει στα αλήθεια,

η ψυχή ένα φτερό, μα απ το βάρος της γέρνει,

σώμα ολόκληρο που όλο ψάχνει βοήθεια,

σαν πονά και ματώνει, πόση πίκρα μου φέρνει?

Τι περίεργο είναι, όταν κάτι δε βλέπεις,

να σε κάνει να νιώθεις, μόνο αυτό αληθινό,

δεν μπορείς να το αγγίξεις, ούτε δίπλα του τρέχεις,

κι όμως ζει τη ζωή σου, κι είναι πιο ζωντανό.

Από σένα που κοίταξες, το αστέρι να σβήνει,

μα εκείνη το ένιωσε, πιο πολύ από κανένα,

ταξιδεύει στο σύννεφο, μα η κραυγή που αφήνει,

χαραγμένη γραμμή, στου βυθού το πυθμένα.

Παράξενη και υπέροχη, άυλη, δίχως χρώμα,

τόση δα, πως μπορεί?? να κινεί τα βουνά??

μυστικό που δεν διέρρευσε, κλειδωμένο ακόμα,

σε σεντούκι που θάφτηκε, τίποτα που γυρνά..

Δω και εκεί και γυρεύει, τη φωνή του να βρει,

τόση δα η ψυχή, κι απορεί και θυμώνει,

ποιός μέσα του κοίταξε, να την πείσει να βγει,

ποιός τη ρώτησε άραγε, τόσο τι την πληγώνει?

Ounkas

02/01/2015