Το αγκάθι τρυπά τη καρδιά και ματώνει,

κι η σταγόνα κυλά, στο ρυάκι που ανοίγει,

καταιγίδα ξεσπά κι όσο πάει δυναμώνει,

της ψυχής τις ανάσες, με βία τυλίγει.

Και οι λέξεις θυμώνουν, κάποιος να τις προσέξει,

μες τη κρύα βραδιά, που όλα γίνονται χώμα,

οι σκιές απειλούν, όπου να ναι θα φέξει,

το πρωί θα γιορτάζουν, πάνω σ άψυχο σώμα.

Με θηρίο μου μοιάζει, με πληγή που δεν κλείνει,

η ορμή της προστάζει, θάλασσα από πόνο,

χρόνια μες τη σιωπή, μα απόψε την λύνει,

μια φλόγα μου δίνει και το πάγο της λιώνω.

Είναι αυτή που χορεύει, μα δεν ξέρει το βήμα,

κι όλο παραπατάει, το ρυθμό ανιχνεύει,

πέφτει κάτω, χτυπά, μα είναι τόσο το πείσμα,

που σκοτάδι και πίκρα, τη ψυχή της ζηλεύει.

Ounkas

09/01/2015