Ήλιος που πάλι κι απόψε κρύφτηκε,

γράμμα της καρδιάς, βρήκαν οι σκιές,

από τα χέρια μου το πήραν, δεν ανοίχτηκε,

δεν πρόλαβα να δω, τι να με θες..

Μέσα στις φλόγες, γοργά το πέταξαν,

κι ήταν λες άκουγα, να ουρλιάζει,

με άγρια φωνή κι εμένα διέταξαν,

πλάι σου να μην ‘ρθω, καθώς βραδιάζει.

Μα εκεί, το μόνο μου λιμάνι,  ξαποσταίνω,

κι όταν δεν έχω άλλη ζωή, όταν με πνίγει,

το βλέμμα σε γυρεύει και ζεσταίνω,

το παγωμένο μονοπάτι, μπρος που ανοίγει..

Εκεί οι μέρες μου, έχουν λιγότερο σκοτάδι,

μια στιγμή ακόμα κι άλλη ζωή κερδίζω,

πονά λιγότερο μαζί σου, κάθε μου σημάδι,

και τις σκιές, πιο εύκολα τις συνηθίζω.

Μα εκείνες ξέρουν τα πάντα,  με τραβάνε,

σ ένα βυθό, που πιο βαθιά, νιώθω δε φτάνει,

όνειρα, εικόνες, μια εξήγηση ζητάνε,

τι να τους πω?... γκρέμισε η θλίψη το λιμάνι…

Ounkas

12/01/2015