Ανελέητα ο αγέρας σφυρίζει,

λες και κάτι πολύ τον φοβίζει,

μέσα του, συνέχεια βαθαίνει,

η πληγή που είναι χρόνια κρυμμένη.

Είναι εδώ με το βλέμμα χαμένο,

μες το κύμα το άγριο θαμμένο,

πριν η μέρα χαράξει θα ξέρει,

τι από ‘κεινο απόψε προσφέρει.

Ασημένιο φεγγάρι που αδειάζει,

το όνειρο του, ξανά δοκιμάζει,

μην το πάρει μαζί και το κάψει

είν το μόνο, που το έχει αλλάξει.

Ποταμός που μικρούς δρόμους γδέρνει,

κι όλο πέτρες στο διάβα του σέρνει,

τόσο βάρος, πώς να το σηκώσει?

θέλει απόψε, αυτό να τελειώσει.

Σαν βροχή, που οι στάλες της καίνε,

μα αλήθεια, πάντα του λένε,

σαν αγγίζουν το σώμα το κρύο,

νιώθεις ήρθαν, να πούμε αντίο…

Ounkas

07/01/2015