Με βήμα αργό, σε δρόμο που αδειάζει,

κλεισμένες πόρτες και που να σταθώ?

μια νύχτα ακόμα, τη ψυχή δοκιμάζει,

στην άκρη του απείρου, ξανά θα βρεθώ.

Φωνές που σωπάσαν, κανέναν δε βλέπω,

παράθυρα σφάλισαν και τ’ άστρο ψηλά,

μην σβήσει κι αυτό, του λέω και τρέχω,

μα δεν προλαβαίνω… το δάκρυ κυλά…

 Ώρες κενές, τη βροχή μου θυμίζουν,

να πέφτει στους ώμους κι εγώ να κοιτώ,

τις στάλες στα φύλλα, που λες ψιθυρίζουν,

παλιές ιστορίες, να ακούσω, ρωτώ..

Σιωπή μόλις φτάνω, τα δέντρα θεριεύουν,

κλαδιά που υψώνονται, κανείς μην αγγίξει,

μα όταν περνώ, να με νιώσουν παλεύουν,

το μέσα μου που έχει, από λύπη ραγίσει..

Σαν το μυστικό, που φυλάς μην πονέσει,

αν κάποιος το άκουσε, δε ζει ματωμένο,

σαν μία ευχή, που στη γη  αν θα πέσει,

στάχτη θα γίνει, απ το χθες προδομένο.

Ounkas

02/01/2015