Ρούχο στενό και πώς να χωρέσει,

το είναι μέσα του, συνέχεια κινείται,

το βλέμμα τρομάζει, μα πώς να μπορέσει,

να νιώθει διαρκώς, τη ζωή πως μιμείται.

Ελεύθερη θέλει, στο χρόνο να μένει,

με πλαίσια γύρω της, μονάχα θρηνεί,

τη νύχτα όλο λύπη, πλάι μου γέρνει,

παράπονα κάνει, τρέμει η φωνή.

Να νιώσει γυρεύει, πνοή του ανέμου,

να αγγίξει όσα λένε, πως δεν γεννηθήκαν,

στις ράγες να τρέξει, βαγόνι ενός τρένου,

που μες το ταξίδι, με τα άλλα χαθήκαν.

Ψηλά να πετάξει, σ’ αετών τα λημέρια,

να ακούσει τα σύννεφα, που λένε μιλούν,

τα μάτια να λάμψουν, σαν δύο αστέρια,

κι ας κάποιοι μαζί της, το ξέρει γελούν…

Εκείνοι που κλείδωσαν, τη πόρτα μη φύγει,

που ‘θελαν να ξέρει, μόνο όσα της δείξαν,

ποτέ απ το γκρίζο της, δεν μπορεί να ξεφύγει,

μα τώρα γνωρίζει, πόσα ακόμα υπήρξαν..

Ounkas

05/01/2015