Μικρό μου αηδόνι, σωπαίνει η φωνή σου,

πώς να σε γιατρέψω, ξανά να ακουστεί,

αυτοί που πονέσανε, τη μικρούλα ψυχή σου,

φυλακή γύρω σου, το κορμί έχει κλειστεί.

Πόση πίκρα μπορούν, άνθρωποι να μοιράζουν,

σ ότι βλέπουν πως είναι, σιωπηλό, ταπεινό,

ότι αδύναμο μοιάζει, το γελούν, το πειράζουν,

θεωρούν πως δεν είναι, σαν αυτούς, ζωντανό.

Και χτυπούν και ματώνουν κι όλο εκείνο κοιτάζει,

με απορία και θλίψη, και δεν ξέρει γιατί,

πώς μπορεί μια φωνή, τη σιωπή να δικάζει,

πώς μπορεί μια απουσία, να σκοτώνει?.. με τι??

Ακυρώνει η ανάσα, τη δική της πνοή,

που χιλιάδες στιγμές, έχει να διηγείται,

σαν ρυάκι δροσιάς, στη ψυχή μου η ζωή,

έρεε μα απόψε, με  τη βία αφαιρείται.

Το παλτό που φορά, δεν μπορώ να της βγάλω,

σαν βουνό που ριζώνει, σε λάθος τοπίο,

άνθρωποι το κοιτάζουν, μα εγώ αμφιβάλλω,

τις πληγές μου αν βλέπουν, η το βρίσκουν αστείο..

Ounkas

03/01/2015