Στο λιμάνι μου, ο φάρος σβήνει,

θάλασσα που θυμώνει και βρυχάται,

πλοίο που για πάντα, πίσω του αφήνει,

όσα έχει ζήσει κι όλα όσα θυμάται.

Στο σκοτάδι πλέει, δεν γυρίζει πίσω,

όσο κι αν φωνάζω, ούτε με κοιτάζει,

ξέρει το αγαπώ και για αυτό δακρύζω,

πόνο άλλο δε θέλω, πια να δοκιμάζει.

Μακριά κυλάει, με πανιά σκισμένα,

πού θα το ξεβράσει ο άνεμος απόψε?

αν θα με κοιτάξεις, μάτια έχω θλιμμένα,

το πανί μου έλα, με μαχαίρι κόψε..

Δίπλα να γλιστρήσω, να μην είναι μόνο,

όπου αυτό πηγαίνει, να το ακολουθώ,

κι ας μην ξέρει που, ποιο βαδίζει δρόμο,

την στερνή πνοή μου, για εκείνο θα χαθώ.

Η βροχή ξεπλένει, το δάκρυ μου και πάλι,

μόνη φίλη , να πνιγώ, απόψε δεν μ αφήνει,

την ψυχή που ζει, χρόνια στ ακρογιάλι,

κύματα τη σέρνουν, μα εδώ θα μείνει,

κι ο βαθύς μου λήθαργος, με χορό θα μοιάζει,

μόνο εκείνη ξέρει, εδώ πως κατοικεί,

παγετώνας, συννεφιά, φλόγα και χαλάζι,

λίκνισμα της ερημιάς κι όλα είναι εκεί…

Ounkas

04/01/2015