Το δρομάκι στενό, μην το χάσεις προσέχεις,

να βαδίζεις επάνω του, όλοι γύρω φωνάζουν,

άργησες να το δεις και να βρεις πώς ν αντέχεις,

να ακούς άλλους ήχους, που τον κόσμο αλλάζουν.

Γιατί ο δρόμος μεγάλος, μπροστά τους απλώνει,

και νομίζουν πως έτσι κι ο δικός σου θα είναι,

μα εδώ το άδειο βήμα, ίσα που μεγαλώνει,

το δρομάκι γκρεμίζεται, μα ο νους λέει ‘μείνε’.

Σαν μαρτύριο μοιάζει, σε γραμμή να βαδίζεις,

που συνέχεια χάνεται κι έπειτα συνεχίζει,

κι εσύ ξέρεις τι θες κι εσύ κάπου ελπίζεις,

μα αυτή η πορεία, μόνο λύπη χαρίζει.

Πολλοί βλέπουν το πλήθος, που είναι τόσο μεγάλο,

κι έτσι κάπως πιστεύουν, ότι αυτό είναι σωστό,

όμως η ίδια η ζωή, μ έκανε να αμφιβάλω,

ίσως κάτι να καίει… κι ας μην είναι ζεστό.

Ounkas

16/01/2015