Δεκάδες ρωγμές, στην καρδιά κατοικούν,

είναι λέξεις πολλές, που λόγο δεν κράτησαν,

που είπαν θα είναι εδώ συνέχεια, για να βρουν,

τα χνάρια στη φλόγα, που πάνω περπάτησαν.

Σκληρό το ταξίδι, με καμιά δεν θυμώνω,

πώς μπορώ άλλωστε, προσπάθησαν ν’ αγγίξουν,

το γιατί της ανάσας, που όλο ματώνω,

το απόλυτο τίποτα, με τα χέρια να πνίξουν.

Είναι αλλιώτικα όταν,  τα λόγια διηγούνται,

μία θάλασσα άγρια, που ότι υπάρχει, βυθίζει,

κι άλλο είναι να δεις, τις στιγμές να στερούνται,

της καρδιάς ένα χτύπο, ήχος που όλο ελπίζει.

Ο ουρανός σου απέραντος, ο δικός μου.. μια στάλα,

ο άνεμος σου χαμόγελο, ο δικός μου… όλο καίει,

η βροχή σου δροσιά, η δική μου.. ψιχάλα,

ο ήχος σου μελωδία, ο δικός .. όλο λέει..

Καλοκαίρι εκεί…  παλτό φορώ και κρυώνω..

γέλιο υπάρχει εκεί…  εδώ δάκρυα κυλούν..

εκεί γύρω ζωή…  πάντα εδώ μεγαλώνω…

πρόσωπα αγαπημένα…  εδώ σκιές μου μιλούν…

Ounkas

20/01/2015