Μικρές ρωγμές ξεκίνησαν, σπασίματα στο πάγο,

μικρές χωρίς υπόσταση και κάποιοι προσπεράσαν,

δεν ήταν τόσο σοβαρό, που έχασα το κουράγιο,

μα εκείνοι τότε πίστεψαν, τα κύματα δαμάσαν.

Σχισμές που κάθε πρωινό, πλήθαιναν και θεριεύαν,

μα εκείνοι αλλού κοιτούσανε, δεν δίναν σημασία,

μεγάλα σχέδια τρανά,  στο νου τους ζωντανεύαν,

και ξέχναγαν πως στα ‘μικρά’, στα ‘ασήμαντα’, είναι η αξία.

Το άγνωστο χαράκωνε,  τη γη κι όλο γινόταν,

κάθε ρωγμή κι ένα θεριό, που άλλο απ το να γδέρνει

ότι στο διάβα του έβρισκε, γι αυτό μόνο νοιαζόταν,

πάντοτε είχε μια αφορμή, καταστροφή να φέρνει.

Ounkas

15/01/2015