Βράχια που σμιλεύονται από ανέμους,

όλη η ζωή, μια θάλασσα που βράζει,

φάρους και πλοία, στα μάτια γκρεμισμένους,

πελώριο κύμα, στα πρόσωπα σταλάζει.

Βουβές σκιές, που περπατούν τις νύχτες,

κέρινα αγάλματα, που λιώνουν ξεχασμένα,

σπασμένοι κρέμονται, του ρολογιού οι δείκτες,

τείχη που κείτονται, μόνα, κομματιασμένα.

Φωτιές που καίνε, τα πάντα να τραφούν,

άστρα που γλίστρησαν κι ανήσυχα πεθαίνουν,

βουτούν τα όνειρα, ν’ αυτοκαταστραφούν,

από γκρεμούς, κάτι δίχως να περιμένουν.

Κομμάτια σίδερο, λάβα και κεραυνός,

κανένα ίχνος ζωής, δεν βλέπω γύρω,

σύννεφα γκρίζα κι ένας θλιμμένος ουρανός,

χορό οι μοίρες, μου ‘φτιαξαν για να σύρω.

Στεριές απάτητες, κρύβονται μην τις δουν,

χνάρια μην κάνουν, πάνω τους και πονέσουν,

ελπίδες μάτωσαν, εδώ άλλο δεν γυρνούν,

φιγούρες έφεραν, σκούρο μαντήλι να φορέσουν…

Ounkas

11/02/2015