Περνούν οι μήνες, μα στη σκέψη όλο τρανεύουν,

όσα έχει χάσει η ψυχή στην ερημιά,

όσα δεν ζει εδώ μαζί σου, όλο γυρεύει,

κοίτα μαράθηκαν, τα λίγα γιασεμιά.

Τώρα μετρώ τις μέρες και τους δίνω,

ελπίδες πως, μια ανατολή θα ‘ναι αλλιώς,

λέω κοντεύει η στιγμή που θα αφήνω,

το άδειο βλέμμα που χαράζει απ το φως.

Σαν πληγωμένος αετός που ταξιδεύει,

κάτι να βρει, μέσα στην τόση παγωνιά,

να μείνει εκεί, σ ένα τοπίο που γαληνεύει,

την ματωμένη του φτερούγα, απ το χιονιά..

Σαν την βροχή, που ολοένα σβήνει,

γιατί έχασε, ότι αγαπούσε και στεγνώνει,

σαν ένα δάκρυ, που τα μάτια αφήνει,

κι όλο τυλίγεται στης θλίψης το σεντόνι.

Μήνες περάσανε, κι όλο πίσω κοιτάζω,

εκεί που άφησα, το γκρι χαμόγελό μου,

τώρα το χρόνο, γρήγορα προστάζω,

να με γυρίσει πάλι στο όμορφο, όνειρο μου..

Ounkas

15/02/2015