Κομμάτια ζωής, αφήνω σε εκείνη,

μακριά τη στεριά, που τόσα χωρίζει,

καλώ τη βροχή, κοντά μου να μείνει,

γιατί μόνο αυτή, σε κάτι ελπίζει.

Τι δύσκολο που είναι, να ήξερες μόνο,

μα πώς να στο πω και να σε λυπήσω,

τα νύχια γαντζώνω, στον άπειρο χρόνο,

μα κάθε στιγμή μου, εσέ θα ζητήσω.

Να αντέξει η καρδιά, προσπάθεια κάνει,

κλεισμένη στο χιόνι της, μια λέξη προσμένει,

το δάκρυ μου εκεί, το ξέρω δεν φτάνει,

μα απ όσα ζητάς κι εκείνη αναμένει.

Κλειδώνω το βλέμμα, στο όνειρο γέρνω,

αυτό θα με κάνει, πιστεύω να αντέξω,

το βήμα φωτιά, που αλλού όλο σέρνω,

μα θα ‘ρθει η στιγμή, όπου θέλεις θα τρέξω.

Ο ήλιος κι αν καίει, ο πάγος δεν λιώνει,

αυτή η ανηφόρα, πιο πάνω απ το μαύρο,

η απόσταση τούτη, σαν σφαίρα σκοτώνει,

μα γρήγορα πάλι, την ανάσα μου θα ‘βρω…

Ounkas

17/02/2015