Έσκυψα στη ψυχή, να δω αν δρόμο βρήκε,

αν οι μήνες αυτοί, άλλαξαν τα χρώματα,

αν η αύρα της θάλασσας, κοντά της βγήκε,

και το σκοτάδι, άνθη γέμισε κι αρώματα.

Σκούπισα το δάκρυ, να δω αν θα τρέξει,

να ξέρω αν η γαλήνη, εδώ θα κατοικεί,

αν χάθηκαν τα σύννεφα και δεν θα ξαναβρέξει,

ή πάλι θα ακούγεται, η ίδια μουσική?

Ένα βήμα προχώρησα, να νιώσω αν διαφέρει,

το γκρίζο μονοπάτι, που πάντα ακολουθώ,

τον ουρανό μου κοίταξα, να δω αν έχει φέρει,

το άστρο το ομορφότερο, μαζί του να χαθώ.

Το πρόσωπο μου άχρωμο κι ας βγήκε το φεγγάρι,

χλωμό, θλιμμένο και βουβό, το βρίσκει άλλη μια νύχτα,

τίποτα δεν αλλάζει πια, κι αυτό το καλοκαίρι,

βαριά η ψυχή μου πλάγιασε, χωρίς μια καληνύχτα.

Έσκυψα και την κοίταξα, πάνω μου έχει γύρει,

« μην μου φοβάσαι και ποτέ , ποτέ δεν θα σ αφήσω,

ψάχνουμε κάτι άλλο εμείς, ίσως ένα ακρωτήρι,

να ζούμε όσα πιστεύουμε, δεν θα σου το στερήσω».

Ounkas

10/01/2016